တရားမွ်တေသာ တရားခြင္

အမႈစစ္ေဆးနည္းမ်ား

ျပစ္မႈဆိုင္ရာအမႈမ်ားကိုစစ္ေဆးစီရင္ရာတြင္ အက်ဥ္းနည္းျဖင့္ စစ္ေဆးျခင္း၊ သမၼာန္စစ္ေဆးနည္း၊ ၀ရမ္းနည္း ျဖင့္ စစ္ေဆးနည္း ဟူ၍ စစ္ေဆးနည္း ၃ နည္းရိွသည္။ ျပစ္မႈအေသးအဖဲြမ်ားကို အက်ဥ္းနည္းျဖင့္စစ္ေဆး စီရင္ၾကသည္။ မည္သည့္နည္းျဖင့္ စစ္ေဆးေစကာမူ တရားခံအား တရားရံုး၏ေရွ့ေမွာက္တြင္ ခုခံေခ်ပ ခြင့္ ေပးရသည္သာျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္အစိုးရလက္ထက္တြင္ အုပ္ခု်ပ္သူအစိုးရအား အၾကည္အညို ပ်က္ေအာင္လံႈ႔ေဆာ္မႈ၊ တိုင္းျပည္မျငိမ္ မသက္ျဖစ္ေအာင္ ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈစသည့္ အမႈအခင္းမ်ားကို အေရးယူရာတြင္ အထူးဥပေဒမ်ားျဖင့္ အေရး ယူအျပစ္ေပးျခင္းမဟုတ္ပဲ၊ ျပစ္မႈ ဆိုင္ရာဥပေဒ (ရာဇသတ္ၾကီး) တြင္ပါရိွေသာ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒပုဒ္မမ်ား ျဖင့္သာ အေရးယူခဲ့သည္္ကိုေတြ႔ရသည္။ ထို့အျပင္ တရားရံုးမ်ား၏ စီရင္ပိုင္ခြင့္အာဏာ၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား သည္လည္း ျပစ္မႈဆိုင္ရာက်င့္ထံုးဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ား အတိုင္းသာ လိုက္နာေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

သက္ေသျပရန္တာ၀န္ လဲႊေျပာင္းက်ေရာက္ျခင္း

ျပစ္မႈဆိုင္ရာမႈခင္းမ်ားတြင္ တရားလို သို့မဟုတ္ စြပ္စဲြသူဘက္မွ  လံုေလာက္ေသာ သက္ေသခံအေထာက္ အထားမ်ား တင္ျပရန္ အစဥ္တစိုက္တာ၀န္ရိွသည္။ သက္ေသအေထာက္အထား အခိုင္အမာမတင္ျပနိုင္ပါက တရားခံအား အမႈမွလႊတ္ရန္သာ ရိွသည္၊၊ အထူးဥပေဒတြင္မူ ထိုသို့မဟုတ္။ အခို့်ေသာ အထူးဥပေဒမ်ားတြင္ သက္ေသျပရန္တာ၀န္သည္ တရားခံျဖစ္သူအေပၚ လဲႊေျပာင္းက်ေရာက္ေနသည္။

အထူးဥပေဒအရ သက္ေသျပရန္တာ၀န္သည္ မည္သူ့အေပၚက်ေရာက္သည္ဟု မေဖၚျပထားလ်င္မူ ျပစ္မႈဆိုင္ ရာ က်င့္ထံုးဥပေဒ၊ သက္ေသခံဥပေဒနွင့္ တရားရံုးမ်ားလက္စဲြတို့တြင္ေဖၚျပထားသည့္ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားအတိုင္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ရသည္။

သက္ေသခံဥပေဒကို လႊမ္းမိုးျခင္း

ျပစ္မႈဆို္င္ရာဥပေဒပုဒ္မမ်ားျဖင့္ အေရးယူသည့္ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ျပစ္မႈဆိုင္ရာက်င့္ထံုးဥပေဒ၊ သက္ေသခံဥပေဒ၊ တရားရံုးမ်ားလက္စဲြ စသည္တို့ကိုလိုက္နာ၍ မႈခင္းမ်ားကို စစ္ေဆးစီရင္ရေၾကာင္း အထက္တြင္ ေဖၚျပခဲ့ျပီးျဖစ္ သည္။ အထူးဥပေဒ မ်ားျဖင့္ အေရးယူျခင္းခံရသည့္ကိစၥရပ္မ်ားတြင္မူ ထိုသို့မဟုတ္ေပ။ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒျဖင့္ အေရးယူအျပစ္ေပးရာတြင္ (လူသတ္မႈ၊ ဓါးျပမႈနွင့္ နိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈတို့မွအပ) သက္ေသခံဥပေဒတြင္ ျပဌာန္း ထားသည့္အတိုင္း ႀကဳိတင္ၾကံစည္ျခင္း၊ ျပင္ဆင္ျခင္း၊ အားထုတ္ျခင္းစသည့္ အဂၤါရပ္မ်ားနွင့္ျပည့္စံုပါမွ ျပစ္မႈ ေျမာက္္သည္၊၊ ျပစ္မႈအဂၤါရပ္မ်ား ျပည့္စံုျခင္းမရိွလ်င္ သက္ေသခံအေထာက္ အထား မခိုင္လံုသည့္အတြက္ တရားခံအား သံသယအကို်းခံစားခြင့္ေပးရေသာေၾကာင့္ အမႈမွလႊတ္ပစ္လိုက္ရသည္။ ထင္ေၾကးျဖင့္ အျပစ္ေပး ၍မရေပ။ ေသခ်ာမွအျပစ္ေပးပါဆိုသည့္ ဥပေဒမူတရပ္ရိွသည္။ သို့ေသာ္ အထူးဥပေဒအရ ျပဌာန္းထားသည့္ ျပစ္မႈတရပ္ကို ၾကိုတင္ၾကံစည္ယံုမွ်နွင့္ အျပစ္ေပးနိုင္သည္ဟုျပဌာန္းထားပါက တရားရံုးမွ အျပစ္ေပးရသည္သာ ျဖစ္သည္။ ျပစ္မႈကို ကူ်းလြန္ရန္ျပင္ဆင္ျခင္းအတြက္ သီးျခားျပစ္ဒဏ္ သတ္မွတ္ထားခ်က္ရိွလ်င္လည္း ျပစ္မႈ ကူ်းလြန္ျခင္း မရိွေသးေစကာမူ အျပစ္ဒဏ္ ေပးနိုင္သည္။ ဤသည္မွာ အထူးဥပေဒမ်ား၏ ထူးျခားခ်က္ျဖစ္ သည္။

အျပစ္ေပးျခင္း

ရံဖန္ရံခါ ျပစ္မႈဆိုုင္ရာဥပေဒတြင္ ျပဌာန္းထားသည့္ျပဌာန္းခ်က္မ်ားနွင့္ အထူးဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ား ကဲြလဲြေန သည္ ကိုလည္း ၾကံုေတြ႔ရသည္၊၊ ထိုအခါ စဲြဆိုထားသည့္ပုဒ္မနွင့္သာ အျပစ္ေပးရသည္။

ဥပမာအားျဖင့္ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒတြင္ လူအမ်ားသြားလာအသံုးျပုသည့္ လမ္းတံတားမ်ား၊ ရထားလမ္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ ေနွာက္ယွက္ျခင္းနွင့္ အမ်ားျပည္သူေသာက္သံုးသည့္ေရ သို့မဟုတ္ ေရကန္အား ညစ္ညမ္း ေအာင္လုပ္ျခင္း၊ အဆိပ္ခပ္ျခင္း စသည္တို့အတြက္ သတ္မွတ္ထားသည့္ျပစ္ဒဏ္နွင့္ ၁၉၅၀ အေရးေပၚစီမံမႈ အက္ဥပေဒအရ အေရးယူျခင္းခံရလ်င္ ခ်မွတ္ျခင္းခံရမည့္ျပစ္ဒဏ္တို့မွာ တူညီျခင္းမရိွသည္ကို ေတြ႔ရိွနိုင္သည္။

ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒပုဒ္မ ၁၅၃-က အမို်းအစားတခုနွင့္တခု ရန္ျငိုးထားေစရန္ အားေပးအားေျမွာက္ျပုမႈ၊ ျပစ္မႈ ဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ-၂၉၅- က ဘာသာသာသနာဆိုင္ရာျပစ္မႈမ်ားတို့တြင္ သူတပါးကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာ သာသနာကို ေစာ္ကားရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ကိုးကြယ္၀တ္ျပုေသာေနရာကို ဖ်က္ဆီးမႈ သို့မဟုတ္ ယုတ္ညံ့ေစ မႈမ်ားနွင့္ပတ္သက္၍ ျပဌာန္းခ်က္တရပ္ရပ္ကို ကူ်းလြန္လ်င္ ထိုသူကို ၂ နွစ္ထိေထာင္ဒဏ္ သို့မဟုတ္ ေငြဒဏ္ ခ်မွတ္နိုင္သည္ဟု ျပဌာန္းထားရိွသည္၊၊ ၁၉၅၀ အေရးေပၚစီမံမႈအက္ ဥပေဒပုဒ္မ ၅က (င) ၏ ျပဌာန္းခ်က္တြင္မူ ထိုသူသည္ ၇ နွစ္ထိ ေထာင္ဒဏ္ကို စီရင္ျခင္းခံရမည့္အျပင္ ေငြဒဏ္ကိုလည္း စီရင္ျခင္းခံရမည္ျဖစ္သည္၊၊ (ယခင္ ၁၉၅၀ အေရးေပၚစီမံမႈအက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၅ က ျပဌာန္းခ်က္အား ဤအက္ဥပေဒ အမွတ္ ၂၆/၅၈ ျဖင့္ရပ္ဆိုင္းထားသည္)

ထို့ေၾကာင့္ ၁၉၅၀ အေရးေပၚစီမံမႈအက္ဥပေဒပုဒ္မမ်ားနွင့္ တရားခံအား အမႈဖြင့္စဲြဆိုထားလ်င္ စဲြဆိုထားသည့္ ပုဒ္မအရသာလ်င္ တရားရံုးက ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။ ထို့ေၾကာင့္ အထူးဥပေဒပါ ျပစ္ဒဏ္ျပဌာန္း ခ်က္မ်ားသည္ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို လြမ္းမိုးေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။

အထူးဥပေဒမ်ားျပဌာန္းျခင္း

နိုင္ငံတနိုင္ငံအတြင္း၌ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အေျခအေနမ်ားအရ ေရးဆဲြျပဌာန္းသည့္ အထူးဥပေဒမ်ားသည္ သီးျခားျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားအေပၚတြင္ ေရးဆဲြျပဌာန္းသည္ဟုဆိုေသာ္လည္း ထင္သလိုေရးဆဲြ ျပဌာန္း၍ ရသည္မဟုတ္။ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒတြင္ခြင့္ျပုထားသည့္ လူတဦးတေယာက္၏ မူလအခြင့္ အေရးမ်ား၊  တရားဥပေဒဆိုင္ရာအခြင့္အေရးမ်ား၊ တရားဥပေဒဆိုင္ရာ မူမ်ားနွင့္ကိုက္ညီေအာင္ ညွိနိႈင္းေရးဆဲြ ရသည္။ ထို့ေၾကာင့္ အထူးဥပေဒတရပ္သည္ လူတဦးတေယာက္၏အခြင့္အေရးနွင့္ပတ္သတ္ျပီး ကန့္သတ္သင့္ သည္မ်ားကိုကန့္သတ္၍ က်န္ ခြင့္ျပုသင့္သည့္အခြင့္အေရးမ်ားကိုမူ ဆက္လက္ခြင့္ျပုရသည္၊၊ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒသည္ နိုင္ငံတနိုင္ငံတြင္ အျမင့္ဆံုးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အထူးဥပေဒသည္ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေက်ာ္လြန္ေရးဆဲြ၍ မရနိုင္ေပ၊၊

၁၉၄၈ ျမန္္မာနိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရသည့္ေန့မွစ၍ အတည္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ျမန္မာနိုင္ငံ၏ ၁၉၄၇ ခုနွစ္ ဖဲြ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒတြင္ နိုင္ငံေတာ္အတြင္း အေရးေပၚအေျခအေနေပၚေပါက္လာပါက နိုင္ငံသားမ်ား၏အခြင့္အေရး ကို ကန့္သတ္နိုင္ေၾကာင္းနွင့္ ရပ္ဆိုင္းထားနိုင္ေၾကာင္း ေဖၚျပပါရိွခဲ့သည္၊၊

ထိုသို့ကန့္သတ္ရာတြင္လည္း အခိ်န္ကာလသတ္မွတ္ခ်က္ ထားရိွရမည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာနိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး ရရိွျပီးေနာက္ ေရာင္စံုေသာင္းက်န္းသူမ်ား၊ လူမို်းေရးအေျခခံ တို္င္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္မႈမ်ား ျမန္မာနိုင္ငံအနံွ့ ျဖစ္ပြားခဲ့ရာ တိုင္းျပည္အား တည္ျငိမ္စြာအုပ္ခု်ပ္နိုင္ရန္ အေရးေပၚတခ်က္လႊတ္ဥပေဒနွင့္ စစ္ဥပေဒကို ထုတ္ျပန္ျပဌာန္းခဲ့ရသည္။ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ ကာကြယ္ရယူနိုင္ေသာအခြင့္အေရးမ်ားကို ရပ္ဆိုင္းထားေၾကာင္း ဥပေဒျဖင့္ထုတ္ျပန္ေက်ညာထားပါက ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ၏အကာအကြယ္ကို ရယူ နိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ထိုကဲ့သို့ ရပ္စဲသည့္ကိစၥမ်ားတြင္လည္း ပါလီမန္ကသေဘာတူညီမွသာ ရပ္ဆိုင္းထားနိုင္ သည္။ ပါလီမန္က်င္းပသည့္အခိ်န္မဟုတ္လ်င္ သမတကသာ အေရးေပၚတခ်က္လႊတ္ဥပေဒကို ထုတ္နိုင္ျပီး အနီးကပ္ဆံုးပါလီမန္တြင္ သေဘာတူညီခ်က္ ရယူရမည္ျဖစ္သည္၊၊ အထက္တြင္ေဖၚျပခဲ့သည့္ အေျခအေနမ်ား မွတပါး ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒက အကာအကြယ္ေပးထားသည့္ လူတဦးတေယာက္၏ အခြင့္အေရးမ်ားကို ရုတ္သိမ္းနိုင္ျခင္းမရိွေပ၊၊

ထို့ေၾကာင့္ ၁၉၆၂ ခုနွစ္မတိုင္မီက ျပဌာန္းခဲ့သည့္အထူးဥပေဒမ်ားသည့္ ျပစ္မႈဆိုင္ရာက်င့္ထံုးဥပေဒကို လံုး၀ မ်က္ကြယ္ျုပျခင္းမဟုတ္။ အခို့်ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္သာ ျပစ္မႈဆိုင္ရာက်င့္ထံုးဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို လႊမ္းမိုးသည့္ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရိွရသည္၊၊

ဖိနိွပ္သည့္အသြင္ေဆာင္ေသာ ဥပေဒမ်ား

၁၉၇၅ ခုနွစ္ ျပည္သူ့လႊတ္ေတာ္ဥပေဒအမွတ္ ၃ ျဖင့္ ထုတ္ျပန္ျပဌာန္းခဲ့သည့္ နိုင္ငံေတာ္အား ေနွာက္ယွက္ ဖ်က္ဆီးသူမ်ား၏အနၱရာယ္မွ ကာကြယ္သည့္ဥပေဒသည္ အထူးဥပေဒတရပ္ျဖစ္သည္။ ထိုဥပေဒနွင့္အညီ အေရးယူရာတြင္ လူတဦးတေယာက္၏ မူလအခြင့္အေရးမ်ားအနက္မွ လိုအပ္သေရြ႕နွင့္ အတိုေတာင္းဆံုး ျဖစ္ေသာ ကာလအပိုင္းအျခားကိုသာ ကန့္သတ္ရမည္ဟု ျပည္ထဲေရးနွင့္သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန၏ ၂၃-၁-၇၆ ေန့စဲြပါ အမိန့္ေၾကာ္ျငာစာအမွတ္ ၁၃ ျဖင့္ ၎ဥပေဒနွင့္ပတ္သတ္ေသာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား အပိုဒ္ ၄ တြင္ ေဖၚျပထားရိွသည္။ သို့ေသာ္ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးေနသည့္အစိုးရ၏ မူ၀ါဒမ်ားအရမူထိုသို့မဟုတ္ေပ၊ ဥပေဒ ျပဌာန္းခ်က္ကိုအခြင့္ေကာင္းယူကာ ျပည္သူအမ်ားအေပၚဖိနိွပ္ရန္ ေဆာင္ရြက္လာသည္ကိုေတြ႔ရိွရသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီရိွေရးအတြက္လႈပ္ရွားသည့္ အေရးအခင္းကာလမ်ားအတြင္း ပါ၀င္သူမ်ား၊ နိုင္ငံေရးအရိွန္အ၀ါရိွသည့္ နိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းၾကီးမ်ားနွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို့သည္ အထက္ပါ ဥပေဒျဖင့္ ဖမ္းဆီးအေရးယူျခင္းခံခဲ့ရသည္။

ဤဥပေဒ၏ထူးျခားခ်က္မွာ လူတဦးတေယာက္အား ၾကိုတင္ကာကြယ္ရန္ဟူသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ဖမ္းဆီးခု်ပ္ ေနွာင္သည့္ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ တရားရံုး၏ခြင့္ျပုခ်က္ျဖင့္မဟုတ္ပဲ၊ သက္ဆိုင္ရာ၀န္ၾကီးဌာန၏ ခြင့္ျပု ခ်က္ျဖင့္ ဖမ္းဆီးထားနိုင္ျခင္းျဖစ္ သည္၊၊ ပုဒ္မ ၁၀ (က) အရ အေရးယူခံရသူအား တၾကိမ္လ်င္ ရက္ေပါင္း ၆၀ ထက္ မပိုေစဘဲ စုစုေပါင္းရက္ ၁၈၀ အထိ ခု်ပ္ေနွာင္ထားနိုင္ျခင္း၊ ပုဒ္မ ၁၀ (ခ) အေရးယူခံရသူအား တၾကိမ္ လ်င္ရက္ေပါင္း ၁၈၀ ျဖင့္ တနွစ္မွ ၅ နွစ္အထိ ဖမ္းဆီးခု်ပ္ေနွာင္ထားနိုင္သည္။ သို့မဟုတ္ ကန့္သတ္မိန့္ခ်မွတ္ နိုင္သည္ကိုေတြ႔ရိွရသည္။ ျပစ္မႈဆိုင္ရာက်င့္ထံုးဥပေဒပုဒ္မ ၆၁ တြင္ လူတဦးတေယာက္အား ရဲကဖမ္းဆီးျပီး ေနာက္ ၂၄ ထက္ေနာက္မက်ေစပဲ တရားရံုးသို့တင္ပို့ရန္ ျပဌာန္းထားသည္၊၊ ဤအထူး ဥပေဒျဖင့္ အေရးယူခံရ သူမ်ားကို ၆ လ လ်င္တၾကိမ္ျဖင့္ ၅ နွစ္အထိ တရားရံုးသို့တင္ပို့စရာမလိုပဲ ဖမ္းဆီးခု်ပ္ေနွာင္ထားနိုင္သည္။ ထိုသို့ ၅ နွစ္အထိ ဖမ္းဆီးခု်ပ္ေနွာင္ခံရျပီးသည့္ေနာက္တြင္ ဤဥပေဒ၏လုပ္ထံုးလုပ္နည္း အပိုဒ္ ၅ နွင့္ ၆ တို့ အရ ဖဲြ႔စည္းတာ၀န္ ေပးထားသည့္အဖဲြ႔မ်ားျဖစ္ေသာ 

က၊၊ ျပည္သူ့ရဲတပ္ဖဲြ႔

 ခ၊၊ အထူးစံုစမ္းစစ္ေဆးေရးဦးစီးဌာန

 ဂ၊၊ တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရး စသည့္အဖဲြ႔မ်ားက

 အပိုဒ္ ၂၂ အရ ဖမ္းဆီးခု်ပ္ေနွာင္ထားသူအား ရိွရင္းစဲြဥပေဒတခုခု၊ ဥပမာအားျဖင့္ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒ၊ မတရားအသင္း အက္ဥပေဒ၊ အေရးေပၚစီမံမႈအက္ဥပေဒစသည့္ ဥပေဒတရပ္ရပ္အရ တရားစဲြဆိုနို္င္ရန္ ဗဟိုအဖဲြ႔သို့ တင္ျပရမည္ျဖစ္သည္၊၊

 အပိုဒ္ ၂၃ အရ အခ်က္အလက္ျပည့္စံုပါက တရားစီရင္ေရးအဖဲြ႔သို့ ခ်က္ျခင္းတင္ပို့ တရားစဲြဆိုေစရမည္ ျဖစ္သည္။

အပိုဒ္ ၂၄ အရ နိုင္ငံေတာ္အား ေနွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအနၱရာယ္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ သည့္ ဥပေဒအရ ျပန္လည္ဖမ္းဆီးမႈမျပုရဘဲ ရိွရင္းစဲြဥပေဒမ်ားျဖင့္သာ တရားစဲြဆိုရမည္ျဖစ္သည္။

အထက္ပါျပဌာန္းခ်က္မ်ားအရ လူတဦးတေယာက္အား အေထာက္အထားမခိုင္လံုသေရြ႕ ၅ နွစ္အထိ ခု်ပ္ ေနွာင္ထားနိုင္သည့္အတြက္ ၾကိုတင္အျပစ္ေပးခံရသကဲ့သို့ျဖစ္ေနသည့္အျပင္၊ အေထာက္အထားခိုင္လံုလ်င္ သိီးျခားဥပေဒျဖင့္ ထပ္မံတရားစဲြဆိုျခင္းျုပနိုင္ေသာေၾကာင့္ အေရးယူခံရသူအေနျဖင့္ ၂ ၾကိမ္ အျပစ္ေပးခံရ သကဲ့သို့ျဖစ္ေနပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ရံုးတင္တရားစဲြဆိုသည့္အခါတြင္ သီးျခားဥပေဒပုဒ္မ ျဖစ္ေန သည့္အျပင္၊ အမိန့္ခ်မွတ္ျခင္းခံရသည့္အခါ တြင္လည္း မိမိခု်ပ္ေနွာင္ခံခဲ့ရသည့္ကာလကို ျပစ္ဒဏ္တြင္ ထည့္ သြင္းခံစားေစျခင္းမျပုသည့္အတြက္ လြန္စြာမွနစ္နာလွသည္ကိုေတြ႔ရိွနိုင္သည္။ ၁၉ရ၅ နိုင္ငံ ေတာ္အား ေနွာက္ ယွက္ဖ်က္ဆီးသူမ်ား၏ အနၱရာယ္မွကာကြယ္သည့္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၀ အရ ဗဟိုအဖဲြ့မွခ်မွတ္သည့္ ဖမ္းဆီးခု်ပ္ ေနွာင္မိန့္ သို့မဟုတ္ ကန့္သတ္မိန့္အေပၚ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔သို့ အယူခံ၀င္နိုင္သည္။ ၎အျပင္ ပုဒ္မ ၂၁ အရ ၀န္ၾကီး အဖဲြ႔၏ ၾကိုတင္ခြင့္ ျုပခ်က္ျဖင့္ခ်မွတ္ေသာ ဆက္လက္ဖမ္းဆီးခု်ပ္ေနွာင္မိန့္ သို့မဟုတ္ ကန့္သတ္မိန့္အေပၚ ျပည္သူ့တရားသူၾကီးအဖဲြ႔သို့ မိမိကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္စားျဖစ္ေစ အယူခံ၀င္နိုင္ ေၾကာင္း ျပဌာန္းထားသည္၊၊ သို့ေသာ္ နိုင္ငံေတာ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးအဖဲြ႔လက္ထက္ ၁၉၉၁ တြင္ အဆိုပါ အယူခံ၀င္ခြင့္နွင့္ ပတ္သက္သည့္ ျပဌာန္းခ်က္မ်ား၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကို ပယ္ဖ်က္ခဲ့သည္။ နိုင္ငံတကာရိွတရားရံုးမ်ားတြင္ လက္ခံက်င့္သံုးလ်က္ရိွေသာ စြပ္စဲြခံရသူတဦး၏အခြင့္အေရးနွင့္ပတ္သက္၍ တရားရံုးမ်ား၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ကို မေက်နပ္ပါက၊ အထက္တရားရံုးအဆင့္ဆင့္သို့ ျပင္ဆင္မႈေသာ္၎၊ အယူခံ၀င္ခြင့္ကိုေသာ္၎ တရားခံျဖစ္ သူ၏ အခြင့္အေရးတရပ္အျဖစ္ခြင့္ျပု၍ လိုက္နာက်င့္သံုးၾကသည္။ ယခု ၁၉၇၅ နိုင္ငံေတာ္အားေနွာက္ယွက္ ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ အနၱရာယ္မွကာကြယ္သည့္ဥပေဒအရ ဖမ္းဆီးခု်ပ္ေနွာင္ထားျခင္းခံရသူ၊ သို့မဟုတ္ ကန့္ သတ္မိန့္ခ်မွတ္ျခင္းခံရသူအေနျဖင့္ မည္သို့မွ် ခုခံေခ်ပနိုင္သည့္အခြင့္အေရးမရိွသည္ကိုေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။

အထူးဥပေဒမ်ားနွင့္ တရားမွ်တမႈ

ယခုအခါ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္းရိွအက်ဥ္းေထာင္မ်ားတြင္ နိုင္ငံေရးေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းျခင္း ခံရသူမ်ားအနက္ အခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားသည္ ၁၉၇၅ ခုနွစ္ နိုင္ငံေတာ္အားေနွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးသူမ်ား၏ အနၱရာယ္မွ ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒျဖင့္ စတင္ဖမ္းဆီး ခု်ပ္ေနွာင္ျခင္းကိုခံၾကရသည္။ ယခင္က ၃ နွစ္၊ ယခုျပင္ဆင္ခ်က္အရ ၅ နွစ္ ျပည့္သည့္ အခါတြင္ ၁၉၅၀ အေရးေပၚစီမံမႈအက္ဥပေဒ အရ တရားစဲြဆို၍ အျမင့္ဆံုးေသာျပစ္ဒဏ္ကို ခ်မွတ္ျခင္းခံရ ျပန္ သည္။ ထိုသို့ခ်မွတ္လိုက္သည့္ျပစ္ဒဏ္ကို အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း ေလ်ာ့ရက္ခံစားရျခင္းမရိွပဲ၊ ျပစ္ဒဏ္ကို ရက္ျပည့္ ခံယူၾကရသည္။ ျပစ္ဒဏ္သတ္မွတ္ရက္ျပည့္သည့္အခါတြင္ အက်ဥ္းေထာင္မွ ျပန္လည္လႊတ္ေပးျခင္း မျပုပဲ၊ ၁၉၇၅ ခုနွစ္ နိုင္ငံေတာ္အားေနွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးသူမ်ား၏ရန္မွကာကြယ္သည့္ဥပေဒျဖင့္ပင္ ျပန္လည္ အေရးယူထားသည္ကို ေတြ့ရိွရသည္။ ထိုအခ်က္သည္ အဆိုပါ ပုဒ္မ ၉ တြင္ မူလအခြင့္အေရးမ်ားကို ကန့္သတ္ ရာတြင္ လိုက္နာရ မည့္ အေျခခံမူ ၈ ခ်က္ကို အုပ္စိုးသူအစိုးရကိုယ္တိုင္ကပင္ လိုက္နာေဆာင္ရြက္ျခင္းမရိွ ေၾကာင္းကို အထင္အရွားေတြ႔ရိွရသည္၊၊ အပိုဒ္ခဲြ (ဇ) တြင္ ဖမ္းဆီးခု်ပ္ေနွာင္ထားသူအား ျပန္လႊတ္ျပီးေနာက္ မူလအေရးယူခဲ့သည့္ကိစၥရပ္အေပၚ အေျချပု၍ ဤဥပေဒအရ ထပ္မံဖမ္းဆီးခု်ပ္ေနွာင္ျခင္းမျပုရဟု အတိအလင္း ျပဌာန္းထားပါလ်က္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မင္းကိုနိုင္နွင့္ အျခားနိုင္ငံေရး သမားမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ယခုထက္တိုင္ ဆက္လက္ဖမ္းဆီးခု်ပ္ေနွာင္ထားဆဲျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း အက်ဥ္းက်ခံေနရစဥ္ ကာလအတြင္း ေနာက္ထပ္ျပစ္မႈတခု ထပ္မံကူ်းလြန္ရန္ မည္သို့မွ်မျဖစ္နိုင္ပါ။ နိုင္ငံေတာ္အား ေနွာက္ယွက္ဖ်က္ ဆီးမည့္ကိစၥကိုလည္း မည္သို့မွ်ေဆာင္ရြက္နိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း အျခားျပစ္မႈမ်ားကို ထပ္မံ ကူ်းလြန္သည္ ဆိုပါကလည္း အက်ဥ္းေထာင္လက္စဲြတြင္ပါရိွေသာ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားအတိုင္းသာ အေရးယူအျပစ္ ေပးရမည္ျဖစ္သည္။ ႀကဳိတင္ကာကြယ္သည္ဆိုသည့္အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ လူတဦးအား နွစ္ရွည္လမ်ား ခု်ပ္ ေနွာင္ထားျခင္းသည္ မလိုလားအပ္၊ မရိွအပ္သည့္ကိစၥျဖစ္သည္။ အျခားေသာနိုင္ငံမ်ားတြင္္ ထိုကဲ့သို့လူသားခ်င္း မစာနာပဲ၊ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းထားသည့္ဥပေဒကို က်င့္သံုးလိမ့္မည္ဟုမထင္ပါ။ လူတဦးတေယာက္၏ ရုပ္သိမ္း၍ မရသည့္အခြင့္အေရးမ်ားကို ၾကိုတင္ကာကြယ္ျခင္းဆိုသည့္ အေၾကာင္းတခုတည္းအတြက္ ခု်ပ္ေနွာင္၊ ဖမ္းဆီး၊ ကန့္သတ္ျခင္းသည္ ဥပေဒမဲ့လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္ဟုေျပာလွ်င္ မမွားနိုင္ပါ၊၊

အဂၤလိပ္ကိုလိုနီလက္ေအာက္ခံဘ၀ က်ေရာက္ခဲ့စဥ္က လူမို်းျခားနယ္ခဲ့်အစိုးရသည္ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္း ျငိမ္၀ပ္ ပိျပားေရး အတြက္ေဆာင္ရြက္ရာ၌ မတရားအသင္းအက္ဥပေဒ၊ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒ၊ ရဲအက္္ဥပေဒ၊ ေက်းရြာ အက္ဥပေဒတို့နွင့္သာ ဆူပူေတာ္လွန္သူမ်ားကို အေရးယူျခင္းျုပခဲ့သည္။ ယခုကဲ့သို့ အထူးဥပေဒမ်ားျဖင့္ အေရး ယူအျပစ္ေပးျခင္းမို်းမရိွခဲ့ပါ၊၊ လူတဦးတေယာက္၏အေျခခံအခြင့္အေရးကို ျပစ္မႈဆိုင္ရာက်င့္ထံုးဥပေဒနွင့္ သက္ ေသခံဥပေဒတို့တြင္ ေဖၚျပပါရိွသည့္အတိုင္းရရိွခံစားေစခဲ့သည္။ တိုင္းတပါးအုပ္ခု်ပ္မႈေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရး ရျပီးသည့္ ကာလသို့ေရာက္မွသာ ၁၉၅၀ အေရးေပၚစီမံမႈအက္ ဥပေဒ၊ ၁၉၄၈ လက္နက္အေရးေပၚတခ်က္ လြတ္ဥပေဒ ၁၉၇၅ နိုင္ငံေတာ္အားေနွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးသူမ်ား၏ အနၱရာယ္မွကာကြယ္ သည့္ဥပေဒတို့ ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ နိုင္ငံေတာ္တည္ျငိမ္ေအးေဆးသည့္အေျခအေနသို့ ေရာက္ရိွသည့္အခိ်န္တြင္ ထိုအေရး ေပၚစီမံမႈအက္ဥပေဒကို ဆက္လက္အသံုးျပုရန္ မလိုအပ္ေတာ့ပါ။ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ျပဌာန္းဥပေဒပါ အခ်က္မ်ားအတိုင္း အေရးယူအျပစ္ေပးလွ်င္ လံုေလာက္သည့္အေျခအေနတြင္ရိွပါသည္။ သို့ေသာ္အဆိုပါ အေရးေပၚစီမံမႈအက္ဥပေဒကို လက္နက္သဖြယ္အသံုးျုပ ေဆာင္ရြက္ေနသည္ကို ယခုအခါ အမ်ားအျပား ေတြ႔ရိွေနရပါသည္။ အဆိုပါဥပေဒ ပုဒ္မ (၅) ည၏ ျပဌာန္းခ်က္တြင္ ျပည္ေထာင္စု၏ လံုျခံုေရးကိုေသာ္၎၊ ျငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကိုေသာ္၎၊ ထိခိုက္ေစရန္ အေၾကာင္းရိွေသာနည္းလမ္းျဖင့္ အမ်ား ျပည္သူ၏ သို့မဟုတ္ ျပည္သူတစု၏ ကိုယ္က်င့္တရားကို ျဖစ္ေစ၊ အျပုအမူကိုျဖစ္ေစ ေဖါက္လဲြေဖါက္ျပန္ ျဖစ္ေစရန္ ၾကံရြယ္၍ တခုခုလုပ္လ်င္ သို့မဟုတ္ ယင္းသို့ျဖစ္ေစရန္အေၾကာင္းရိွေသာအမႈကိုျပုလ်င္- ထိုသူအား (၇) နွစ္ထိေထာင္ဒဏ္ေသာ္၎၊ ေငြဒဏ္ေသာ္၎၊ ဒဏ္ ၂ ရပ္စလံုးကိုေသာ္၎ ထိုက္သင့္ေစရမည္ဟု ျပဌာန္း ပါရိွသည္။ ဥပေဒတရပ္ကို ေရးဆဲြျပဌာန္းရာတြင္ အမ်ားျပည္သူ အလြယ္တကူ သိနားလည္ရန္လိုသည္။ အဓိပၸါယ္ ရွင္းလင္းျပတ္သားတိက်ရန္လည္း လိုအပ္သည္။ သို့မွသာ ျပည္သူအမ်ား နားလည္လက္ခံ၍ လိုက္နာက်င့္သံုးၾကေပလိမ့္မည္။ ျပည္သူတစု၏ ကိုယ္က်င့္တရားကိုျဖစ္ေစ၊ အျပုအမူကိုျဖစ္ေစ၊ ေဖါက္လဲ ေဖါက္ျပန္ျဖစ္ေစရန္ ၾကံရြယ္၍ တခုခုလုပ္လ်င္ဆိုသည့္ စကားရပ္တြင္ တိက်ေသာဖြင့္ဆိုခ်က္မရိွသည္ကို ေတြ႔ရိွနိုင္သည္။ အစိုးရအားအၾကည္ညိုပ်က္ေအာင္ ေျပာဆိုျခင္း၊ နိုင္ငံေတာ္အား သစၥာေဖါက္ဖ်က္ပုန္ကန္ျခင္း တို့အတြက္ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၂၁ မွ ၁၂၄ အထိ ျပဌာန္းထားရိွျပီးျဖစ္ရာ ျပစ္မႈေျမာက္ရန္လိုအပ္သည့္ အဂၤါရပ္မ်ား၊ ကင္းလြတ္ခ်က္မ်ား၊ ခြ်င္းခ်က္မ်ားကို အေသးစိတ္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုထားရာ ထိုဥပေဒပုဒ္မမ်ားျဖင့္ အေရးယူစစ္ေဆးစီရင္လ်င္ လံုေလာက္ျပည့္စံုသည္ကို ေတြ႔ရိွနိုင္သည္။

လံုျခံုေရးနွင့္ ျငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကို ထိခိုက္ေစေသာကိစၥရပ္မ်ားအတြက္ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားသည္ ျပည့္စံုလံုေလာက္သည္။ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ပြားသည္အထိ ဆူပူလႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ ပုန္ကန္မႈ မ်ားမရိွလ်င္ ထိုဥပေဒကိုအသံုးျပုရန္လည္း လိုအပ္မည္မဟုတ္ေပ။ သို့ေသာ္ဥပေဒျပဌာန္းခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္း ယူ၍ ဖိနိွပ္မႈမ်ားျပုလုပ္လာလ်င္မူ ဥပေဒသည္လည္း တရားမွ်တမႈကင္းေသာ ဥပေဒတရပ္ျဖစ္လာျပီး အသံုးခ် သည့္ အစိုးရသည္လည္း ဖိနိွပ္သည့္အစိုးရ အသြင္သ႑န္သို့ ေရာက္ရိွလာသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရမွာျဖစ္သည္။ မွ်တမႈမရိွပဲ ဖိနိွပ္သည့္အသြင္ ေဆာင္သည့္ဥပေဒမ်ား ဆက္လက္တည္ရိွေနပါက လြတ္လပ္သည့္တရားစီရင္ေရး စံနစ္ေပၚေပါက္နိုင္ သည့္တိုင္ေအာင္ မွန္ကန္မွ်တသည့္ တရားစီရင္ေရးကို ေဖၚေဆာင္နိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။